at last nr. 14

Lieve vrienden en familie,

Er is eigenlijk niets meer te zeggen, alles is gezegd en zal gezegd worden. Ik wilde alleen nog een woord van afsluiting plaatsen. Op dit moment klinkt alles onbelangrijk, het enige nieuws is dat ik morgen weer om tien uur op Nederlandse bodem zal staan!

Dit is het dan,

Ma3a salama

Fien

de rest van het MiddenOosten nr. zoveel

Lieve vrienden en familie,

Mochten jullie je niet afvragen waar ik ben, dan zouden jullie dat eigenlijk wel moeten doen, IK BEN NAMENLIJK OP DE COOLSTE PLEKKEN TER WERELD!! Ik zit op dit moment in een hotel in Petra, Jordanie, maar dat is niet waar de gaafste reis allertijden begonnen is (deze Egypte reis in zijn geheel natuurlijk niet mee gerekend). Allereerst was de tentamen week afgelopen en heb ik alles gehaald! Vervolgens moesten Anna en ik en de rest van de studenten even uitpuffen in Dahab, een klein dorpje aan de Rode Zee. We hebben een week lang geluierd, heerlijk gezwommen en gegeten en gebruind. Tussen al dit relaxen door hebben we ook nog de Mozes berg beklommen (waar Mozes met God praatte en de tien geboden heeft ontvangen) om de zonsopgang te bekijken en heb ik nog weer eens paardgereden en fantastisch gesnorkeld over de riffen van de Rode Zee. Op zich was deze reis al niet verkeerd, maar Anna en ik wilde ook nog graag de rode stad van Petra zien. En toen we eenmaal hadden besloten om door te trekken naar Jordaniebedachten we ons dat het toch ook wel noodzakelijk was het Heilige Land te bezoeken.. Dus trokken we naar Jaruzalem.. Ja.. Dat staat er echt, Ik Ben In Jaruzalem Geweest! Ik heb de weg gelopen die Jezus met zijn kruis heeft gelopen, ik heb een wens in de klaagmuur achtergelaten, ik heb geknield voor de plek waar Jezus is gestorven en ook op de plek waar hij is geboren (Bethlehem!), ik heb Israelische leger meisjes van mijn leeftijd gezien met enorme geweren, ik ben afgeblaft en ondervraagd bij de grens, ooh zoo veel fantastische verhalen. Diezelfde dag hebben we ook nog in de Dode Zee gedobbert waarna we de grens (te voet!) zijn overgestoken naar Jordanie. Vervolgens heerlijk geslapen na deze slopende dag en vanmorgen naar Petra vertrokken. Petra is een stad die uit roze rotsen is gehakt en echt prachtig is, dat vind ik niet alleen, want het is ook een van de nieuwe zeven wereldwonderen. We waren met een Amerikaanse tour mee vandaag, dus dat was ook de bron van vele lachbuien! Als die Amerikanen toch eens Nederlands spraken.. Gelukkig heb ik er ook nog even rond gegaloppeerd en nu zitten we in een heerlijk hotel met een zwembad en hebben we net heelijk gegeten. Ook nog eens een Jordaanse spa behandeling en dat is al het geweldige dat ik tot nu toe heb gedaan. Voor morgen staat de Wadi Rum nog op het programma, dit schijnt de mooiste woestijn van het Midden Oosten te zijn. Als het goed is gaan we hier een tour met een jeep doorheen maken, dus dat klinkt weer als een nieuw avontuur. Morgenavond zullen we weer in Dahab en dus Egypte zijn en vrijdag weer in Cairo. En daarna is het bijna afgelopen.. Ik kan nu afsluiten met:

Tot volgende week!

Heel veel liefs van een over enthousiaste Josephine (Fien is toch echt te ingewikkeld voor de Arabieren)

Elimtihanaat nr.12

Lieve vrienden en familie,

Er is niet veel nieuw aangezien ik in mijn tentamenweek zit. Ik ga niet vertellen hoe mijn tentamens gaan, dan breng ik mezelf in een te moeilijk pakket van niet te positief en niet te negatief.

Morgen is de laatste dag van de tentamens, we sluiten af met het literatuur tentamen. Voor dit vak zullen we een artikel moeten lezen en daar vragen over beantwoorden, een soort begrijpend lezen. Daarbij moeten we ook een gedicht uit ons hoofd leren. Het is geschreven door een Palestijnse dichter die in de gevangenis zit terwijl hij verlangt naar terugkeren naar zijn moeder.

Ik heb vorige week weer eens paard gereden, ik ging met een Egyptische jongen die ik via de mensen uit Leiden had ontmoet. Hij wist iemand bij de piramides die volgens hem goede paarden hadden. Ik moet zeggen dat ik het niet helemaal met hem eens was. Ik was echt geschokt door de slecht toestand waarin die paarden allemaal verkeerde. De ene had allemaal open wonden, de ander was alleen maar een karkas en weer een ander kreeg een aframmeling van zijn eigenaar. Maar de paarden waar wij op gingen rijden waren nog wel enigszins toonbaar, dus daar gingen we. Al voor we in de woestijn waren zaten we in de volle galop over het asfalt. Iedereen moest snel uit de weg springen en sommige gaven ons zelfs applaus, wat ik allemaal in een flits langs me heen zag gaan terwijl ik met een klapperend jasje en zwaaiende haren voorbij stoof. Al snel waren we in de woestijn en konden we volluit.. Ik heb nooit geweten dat je zo hard kon gaan op een paard. Op een gegeven moment was er ook geen kunst meer aan, aangezien de rug van het paard helemaal stil bleef terwijl zijn benen als een razende doortrappelde. Ik moet zeggen dat een het een bijzonder gave ervaring was!

Anna en ik zijn nu nog bezig met leren, maar morgen gaan alle remmen los en zullen we een super duper coole PartY geven! Aangezien onze tentamens dan zijn afgelopen en ik jarig ben gaan we lekker feesten (insha’allah). Daar zal ik volgende keer meer over kunnen vertellen hopelijk.

Verder ben ik nogal uit het veld geslagen vanwege de realisatie dat Anna-Maria en ik komende dinsdag al uit ons appartement moeten. Ik woon dan gewoon niet meer in Cairo, ik heb dan geen adres meer.. Dat is zo ontzettend mega duper raar! Maar ja, ik kom er wel weer overheen.

Mijn lieve leuten, dit betekend natuurlijk dat ik jullie ook al weer snel zal zien, ik kijk er naar uit!

Lieve groet,

Fien

ElBrins, nr. 11

Lieve vrienden en familie,

Weer een week voorbij en weer een beetje slimmer. Ik leer hier zo ongelofelijk veel! Over Arabieren, over het Egyptisch, over hygiëne, over de revolutie, over het belang van emancipatie, over hitte en over alles wat maar in mijn hoofd wil passen.

Gisteravond zijn Anna en ik gaan eten bij een restaurant dat elbrins heet, eigenlijk elprins, maar de Arabieren kunnen geen P uitspreken dus wordt het brins. Dit restaurant was ons aangeraden vanwege het goedkope maar toch goede eten. Het ligt in een wijk die Imbaba heet, een van de armere wijken in Cairo. Toen we aankwamen waren we nogal een bezienswaardigheid aangezien we de enige zonder hoofddoek waren en ik dan ook nog eens blank. Ik dankte God dat ik had besloten me niet op te tutten voor dit uitstapje en gewoon nog in mijn dagelijkse bedekkende hobbezakken rondliep. We gingen aan een van de lange tafels zitten met aan de ene kant starende ogen vanachter niqaabs en aan de andere kant starende ogen vanachter baarden. Maar al snel keerde de rust terug en was alles doodnormaal. Maar helaas waren de placemats/menu’s helemaal in het Arabisch (ik kan me voorstellen als jullie nu denken; Hoezo “helaas” ze studeert toch Arabisch, hoe kan dan een beetje eten een probleem zijn? Maar ik kan jullie nou eenmaal alles vertellen over de toezichtsraad van de verkiezingen en de martelaren van de revolutie maar simpele gerechten komen gek genoeg minder vaak voor tijdens mijn lessen). Nadat Anna en ik niet de moeite hadden gedaan om het menu te ontcijferen vertelde we de ober dat we niet helemaal wisten wat we moesten eten, dus of hij ons misschien maar gewoon de specialiteiten wilde geven. Hij begon een beetje te mompelen over iets dat qibt heette, dus wij dachten prima, doe ons dat maar. Toen na vier korte minuten er een bord heerlijk geurend vlees voor ons stond hadden we in eerste instantie helemaal zin om te eten. De eerste hap was ook heel lekker, maar daarna kwam er een vage herinnering bij mij naar boven. De smaak deed me een beetje aan lever denken.. Dus zocht Anna even op wat lever in het Arabisch is, en inderdaad, qibt. Jammer genoeg verging me meteen de eetlust, hoe lekker ik het in eerste instantie ook vond. En voor zo ver het eten dus.

Vervolgens raakte we aan de praat met een gezin dat naast ons zat.

Hey, where are you guys from?

Oh hello there, we’re from Holland.

Oh, what language do you speak?

Dutch.

Oh okay, so you’re German!

Uhh.. Yeah.

We’re from The United States, we have lived there for quite a while, all of our children where born in America. We are just on vacation. We live in the States.

Oh okay.. So you’re American, but you are originally from Egypt right?

Yes, but we have already lived in America for a long time, he for 25 year and I for 15 years, al of our kids where born there. We actually live in a place where there are all German villages around us, like Heinz Field.

Okay, but we are actually not German, we are from..

SOooo, we love it here, we come back aaallll the time!

PANG! PANG!!

What was that?!

Oh don’t worry that was just fireworks. So you’re here on holiday as well?

No we study here actually.

Oh how great!

Well, I’m sorry but we have to go, nice talking to you.

Yes, you to, have a great time here!!

Bye!

Bye!

Bye!

Bye!

En toen gelukkig weg. Maar vervolgens vertelde Anna me dat die Pangs helemaal geen vuurwerk waren, maar dat er een één of andere maniak had besloten lekker in de lucht te gaan schieten. Er is gewoon voor het eerst in mijn leven werkelijk naast me geschoten. We waren echt helemaal flabbergasted, wel weer een avontuur erbij. Maar jullie je allemaal geen zorgen, dit was dus pas de eerste keer. Ik ben blijkbaar wel de enige, met Anna, die zich afvraagt wat er gaat gebeuren als die kogel weer neer komt. Dat lijkt me toch wel een hele treurige dood, niet eens in een vuurgevecht, maar door een verdwaalde kogel uit blijdschap omhooggeschoten.

Volgende keer meer..

Liefs Fien

Foel en tamiyya nr. 10

Lieve vrienden en familie,

Het gaat hier goed! Het vertrek komt al weer steeds dichterbij en ik begin nu te beseffen wat ik hier allemaal ga missen. En naar aanleiding van deze realisatie heb ik maar besloten om me helemaal onder te dompelen ik alles wat heerlijk is. Zo hebben Anna en ik gister de beste sushi ooit gegeten en ben ik deze week zo’n drie keer uit geweest en niet eerder dan vier uur ’s ochtends gaan slapen. Ook nu zit ik met een brakke kop en hangende ogen dit verhaal proberen te schrijven, maar dat mag de pret niet drukken hoor!

We hebben de laatste tijd veel vrienden gemaakt, waarvan gelukkig ook Egyptische zodat we gedwongen worden Arabisch te praten. Toch is het contrast hier soms er vreemd. Zo heeft één van die jongens een moeder die een burka (niqaab) draagt, terwijl wij hem in de Cairo Jazz Club hebben ontmoet (wat nogal een goddeloze plek is) en hij met ons omgaat, zo onislamitisch als het maar kan. Maar ja volgens hem was alles geen probleem aangezien zijn moeder toch lui was en nooit het huis uitging..

Buiten alle sociale activiteiten komen nu ook de tentamens dichterbij. Over twee weken begint namelijk de week van het zwoegen, waarin we vier schriftelijke tentamens hebben en drie mondelinge/presentaties.

Nou, kort maar krachtig!

Liefs,

Fien

Hoerghada deel 2

Lieve vrienden en familie,

Om nog even duidelijk te maken wat deze Hurghada ervaring met mij heeft gedaan wilde ik jullie nog even de evaluatie laten lezen die ik op internet heb gezet. Ja, zo erg was het dus dat ik me geroepen voel ook onbekenden te redden van deze vakantie! (Je moet dit allemaal niet te serieus nemen)

Dit is geen aanrader. De stad is niet om aan te zien en het is niet duidelijk waar je moet zijn of wat het centrum is, al is het de vraag of dat er überhaupt wel is. Verder is het vergeven van de Russen, die vooral 's avonds geen goed gezelschap zijn in dit oord. De helft van de stad bestaat uit resorts, afgeschermd van de buitenwereld met hoge muren en de andere helft bestaat uit resorts in aanbouw, wat neerkomt op alleen het skelet van enorme gebouwen. Er is dus totaal geen sfeer. Misschien als u in uw resort blijft kunt u een acceptabele vakantie hebben, maar dan moet u wel geluk hebben met uw personeel. Dat had ik in het Marriott helaas niet, ik werd constant lastig gevallen totdat op een gegeven moment een van de personeelsleden mij zelfs wilde laten apporteren met een bal in het water!

Hurghada is een plek waar ik nooit meer naar terug zal gaan en ik hoop hiermee andere reizigers te redden van een catastrofale vakantie.

Zo dus, te lezen op zoover.nl..

Lieve groet

Fien

Hoerghada, verhaal 9

Lieve vrienden en familie,

Ik ben hier nu toch al een behoorlijke tijd, dus zijn de extraordinaire dingen langzaam ordinair geworden en wordt het steeds moeilijker te bedenken wat de moeite van het schrijven waard is. Dat neemt natuurlijk niet weg dat er de afgelopen dagen heel wat is gebeurt.

In de eerste week van april is mijn familie gekomen, babaya, mamti en uchti (mijn papa, mama en zus). De hele week heb ik op een wolk beleefd, het was heerlijk om ze Cairo te kunnen laten zien en om te kunnen opscheppen met mijn Arabisch en kennis van de hotspots hier. We hebben natuurlijk alle nummer één bezienswaardigheden bekeken zoals het Egyptisch museum, de piramides, Khan alKalili (de traditionele markt in Cairo), het tahrir-plein, het islamitisch museum en natuurlijk het Nederlands-Vlaams instituut. Buiten dat waren er nog een paar bijzondere uitstapjes, zo zijn we dinsdagavond naar de Cairo Jazz Club gegaan. Ik ga zelf ook vaak op dinsdagavond naar de Jazz Club omdat er dan live bandjes spelen en het volk dan het gezelligst is naar mijn idee. Deze disdag hadden we erg geluk omdat er een bluesbandje speelde. Dit bandje was niet van enorm goede kwaliteit, maar het was muziek waar de hele familie op kon dansen, dus hebben we met zijn alle geswongen. Ik vond het zelf een bijzondere ervaring om met mijn ouders in het café te staan dansen in Cairo waar ik normaal zelf uitga, ik zou het iedereen aanraden om je ouders een keer me uit te nemen!

Donderdag ben ik met Francis en mama naar de hammam gegaan, nog als verjaardagscadeau voor mijn moeder. Cairo heeft helaas geen eigen hammam-traditie meer, maar ik had een leuke (en schone!) Marokkaanse hammam gevonden. Hier zijn we lekker en soms nogal intiem schoongescrubd door vrouwen met uithoudingsvermogens als buffels! Die avond aten we met de familie van Anna-Maria in een typisch Egyptisch straatrestaurantje. Het eten was verrukkelijk en Anna en ik imponeerde iedereen met onze Arabische bestelkunsten. Daarna stond het ballet op het programma. Ik heb al mijn leven lang naar een balletvoorstelling willen gaan, maar in Nederland zijn dat soort kaartjes meestal onbetaalbaar. Het kwam daarom goed uit dat er nu het Zwanenmeer speelde in de ‘Cairo Operahouse’ en dat de kaartjes zo goed te betalen waren dat ik mijn familie kon trakteren op een avondje uit naar de Opera. De voorstelling was erg leuk, maar er is denk ik wel een reden dat de kaartjes hier goedkoper zijn dan in Nederland, vooral de mannelijke dansers waren eerder grappig dan gracieus. Desondanks was het een feest!

En maar al te gauw kwam het afscheid, maar daar wil ik niet te lang bij stilstaan. De school begon weer, maar eigenlijk maar voor kort, aangezien we van afgelopen donderdag tot komende maandag vrij hebben vanwege het Koptische paasfeest. Omdat we weer vakantie hebben waren Anna en ik van plan om naar Luxor en Aswan te reizen. We waren dinsdag naar het treinstation gegaan om kaartjes te kopen voor de reis, maar die waren uitverkocht en bovendien was er een vreselijk irritante vent van de in Egypte gehate politie, die ons kwam vertellen dat we alleen in de toeristentrein mochten. Maar dat was onzin, aangezien een Nederlandse vriend van ons een week eerder nog met de Egyptenarentrein naar Luxor had gereisd en wij ook nog eens in Egypte wonen. De hele ervaring was nogal frustrerend en uiteindelijk hadden we ook nog eens geen kaartjes. De volgende dag moesten we terugkomen omdat ze misschien zouden besluiten een extra wagon aan te koppelen en er misschien toch nog kaartjes zouden zijn. Dus trokken Anna en ik woensdagavond met onze koffers en wat avondeten naar het treinstation met goede hoop op een reis naar het zuiden. Maar toen we er aankwamen bleek alles alsnog vergeefs, geen kaartjes voor de gewone Egyptenaren, niet voor de buitenlanders en ook niet voor de slaaptrein. Verslagen hebben we op een randje zittend onze koshari opgegeten en besloten om dan maar ’s ochtends vroeg de bus naar Hurghada te nemen. Een studiegenootje was daar net geweest en had dat ons aangeraden. We namen om kwart voor acht de bus en waren om twee uur ’s middags in Hurghada, een resortsoord dat beroemd staat om zijn koraalriffen, zon en Russische toeristen. Bij de mensen die mij een beetje kennen moeten nu de alarmbellen gaan rinkelen.. resort, massatoerisme, allinclusive, dat zijn dingen waar ik me het liefst zo ver mogelijk van hou. Maar daar zat ik dus in het Marriott hotel met twee zwembaden, een spa, drie restaurants, een privé strand, compleet met toeristenwinkels in het hotel zodat we echt niet meer weg zouden hoeven. Achteraf was dat het beste geweest, als we inderdaad het hotel niet hadden verlaten. Maar nee, Anna en ik wilden buiten het hotel eten en nog even uitgaan. Ai ai, wat een treurige stad. De ene helft is grote hotels of resorts afgeschermd van de weg met hoge muren en de rest van de stad is grote hotels of resorts in aanbouw waar dus alleen nog de skeletten van staan, erg griezelig. Daarnaast is alles in het Russisch geschreven, zelfs met ons Arabisch kwamen we niet ver. Alles was hier op toeristen ingesteld, zo ook de prijzen. Vooral de taxi’s waren een ramp. Niet één taxi wilde zijn meter voor ons aanzetten en voor een ritje van 10 minuten wilden ze 50 pond hebben, even voor de duidelijkheid, in Cairo kost dit ongeveer 10 pond en dan wordt je al opgelicht. Veel vervelende discussies dus.

We raakte die avond aan de praat met twee aardige Egyptische jongen uit Hurghada en al snel hadden we het over de verkiezingen en of er in Hurghada ook was gedemonstreerd. Volgens deze jongens was er in Hurghada wel gedemonstreerd, maar niet om Mubarak te laten vertrekken, maar om Mubarak terug te laten komen. Dit was nieuw voor ons, er is veel verdeeldheid in dit land over van alles en nog wat, maar een demonstratie voor Mubaraks terugkomst is niet iets dat je vaak hoort. Maar aangezien Hurghada een toeristenstad is en de enige inkomstenbron dus de toeristen zijn, zijn zij erbij gebaat een dictatoraal maar stabiel regime te hebben. Wat denk ik ook wel mee speelde bij deze jongen was dat zijn oom minister was geweest in het Mubarak-tijdperk. Het was in ieder geval een interessante discussie.

De dag daarna hebben we de hele dag aan het strand gelegen en gezwommen wat heerlijk was. Maar toen ging de zon onder en moesten we ons weer vermaken in die horrorstad. We dachten het op safe te spelen door naar een Italiaans restaurantje te gaan dicht bij het hotel. We stelde geen hoge eisen en bestelde een gewonen margarita pizza, maar oejoei!! Wat een vreselijk gore pizza, er zat geen tomaat op het was alleen maar ongaar deeg met een dikke laag plastic kaas erop. Daarna hadden we het geniale idee om naar de pub naast deze pizzaria, weer fout. Het was een pub met knalharde geremixte muziek waarop oude russen lekker aan het hopsen waren. Toen twee hopeloos dronken, lelijke, stinkende, oude Russen ook nog eens hadden besloten om Anna en mij te gaan versieren vonden we dat het tijd was om te vertrekken. We goten snel ons bier en wijn door de keel en vertrokken. Let wel het was nu pas half tien, dus we hadden nog zeker twee uur tijd om te doden. We dropen af naar de hotelbar, weer fout. Hier was een folklorische dansshow bezig, wat dat ook moge betekenen. Het was in ieder geval tenenkrommend. Maar nog twee wijn later hadden Anna en ik wel goed lol in deze dieptreurige avond. Gelukkig hadden we elkaar!

De volgende dag konden we weer heerlijk doorbrengen aan het strand en ’s avonds vertrokken we gelukkig alweer naar ons oh zo geliefde Cairo.

Eind goed al goed.

Liefs Fien

Eric in Cairo nr. 8

Lieve vrienden en familie,

Er is wat tijd verstreken sinds ik heb geschreven, maar zie hier…

Eric is hier vorige week geweest en we hebben ons heerlijk vermaakt. Lekker toeristische dingen gedaan en geluierd. Ik vond het erg vreemd om Cairo plotseling door de ogen van een ‘gewone’ toerist te zien, in plaats van iemand met een vreemde fascinatie voor het Midden-Oosten.

Nadat ik donderdagavond Eric had opgehaald en we even wat gegeten hadden, liepen we nog even een rondje over het eiland. We kwamen langs het Mariott-hotel, het chicste hotel in Cairo. Van binnen is het zeker een indrukwekkend hotel om te zien, dus we gingen even kijken. En wat bleek… er was een superster aan het optreden! Een buikdanseres met haar band, dat moesten we zien. Dus dronken we wat thee terwijl we naar een oorverdovend orkest luisterde en naar een vrouw keken die van alle kanten glinsterde en waar de botox bijna uit haar gezicht spuiten. Het was heel gaaf.

Vrijdag zijn we naar het wereldberoemde tahrir-plein gegaan en zagen we een kleine betoging en natuurlijk de originele occupy tenten. Vervolgens werd het wel eens tijd voor mij om naar het Egyptisch nationaal museum te gaan, ik vind het een beetje beschamend dat ik tot dan toe nog niet was gegaan. Het museum was schitterend, er waren 1000 en één dingen te zien en ik denk dat het nog wel een paar bezoeken zal kosten om alles te zien. Het toppunt was natuurlijk het masker van Toetanchamon met zijn sarcofagen (ja, meervoud!). We zijn niet meer naar de Koninklijke mummies geweest, maar hopelijk zie ik die nog met mijn ouders.

Die avond heb ik Eric de Egyptische specialiteit Koshari laten eten, geen succes. Het is een heel goedkoop recept en wel voedzaam, vandaar dat het zo populair in Egypte is. Koshari bestaat uit rijst, pasta, linzen, tomatensaus, kikkererwten en gebakken uitjes, heerlijk als je het mij vraagt.

We hebben nog veel meer dingen gedaan, één daarvan was eindelijk de piramides bezoeken (ook nogal schandalig dat ik die nog niet had gezien). Wauw, die zijn echt indrukwekkend! Eric en ik waren de waaghalzen die ook nog eens in de piramide van Kheops zijn gegaan en geloof mij doe dit niet als je claustrofobisch bent, een zwak hart hebt, aan overgewicht lijdt of oud bent of natuurlijk gewoon een bangeschijter bent. We moesten door een ontzettend smalle en lage gang naar boven klimmen met een helling van zo’n 45° waardoor we dus dubbel geklapt in een treintje ons naar boven trokken terwijl het steeds heter en heter werd en dus zuurstof steeds minder. Je moet je voorstellen dat je midden in een blok steen zit waar sinds zo’n 7000 jaar geen frisse lucht meer in is geweest in een land waar de temperatuur over het algemeen 20 graden hoger ligt dan in Nederland, dan komen de muren wel even op je af. De tweede trap was even stijl, maar in tegenstellig tot de eerste trap waar de hoogte ongeveer 1,3 meter was, was deze ruimte zo’n 15 meter hoog (ik kan niet echt lengtes inschatten, maar in mijn hoofd klopt dit). Het was onwijs gaaf om boven aan deze trap te staan en naar beneden te kijken en te beseffen dat je in een piramide staat op 100 meter hoogte met massieve steen om je heen terwijl je een soort angstaanjagende schacht onder je ziet. De schatkamer die volgde was iets minder interessant. Het was gewoon een lege donkere kamer waar het heeeel benauwd was. Wat dan weer wel opzienbarend was, waren de mafkezen die midden in die kamer een soort reinigingsritueel deden met meditatie en hele bijzondere bewegingen. Ik vond het heel typisch dat de aanvoeder van de mafkezen een doodgewoon uitziende man uit Amerika was met een sullig brilletje die in een keer helemaal in zijn element was. Het was ook een beetje treurig. Daarna hebben Eric en ik gelukkig ook nog samen op een kameel gezeten en uitgekeken over de piramides, heel romantisch..

Donderdag was Eric zo fortuinlijk mee te mogen met ons Capita Selecta programma naar de Zibbaleen!! Zibbaleen betekend letterlijk vuilnisstad, wat het ook gewoon is. Allereerst gingen we naar uit de muur gehakte kerken, bijna alle vuilnisophalers zijn namelijk christen. De kerk die we bezochten vond ik heel indrukwekkend, er was een soort tribune die naar beneden ging en waar onderaan de priester staat, erg vreemd. Daarna gingen we door naar de echte woonbuurt. Alle raampjes gingen dicht, want de stank was niet te harden. Het was ongelofelijk om mensen in hopen afval te zien, omringd door vliegen. We bezochten een NGO schooltje waar de jonge vuilnisophalers een beetje konden leren en ook geld kregen voor lege shampooflessen. Het meest treurige vond ik nog wel de versiering in die schooltje die bestond uit gore shampooflessen aan elkaar geregen en aan het plafond gehangen.

Eric en ik hebben natuurlijk nog veel meer onvergetelijke dingen gedaan, maar zo vind ik het wel genoeg voor jullie.

Maandagavond komen Mama, Papa en Francis, het volgende avontuur!

Veel liefs Fien