Lieve familie en vrienden,

Ik ben hier nu 13 dagen, die voelen als 13 maanden. Elke dag is een avontuur waarin ik nog niet helemaal mezelf een plek heb kunnen geven. Mensen vragen wat ik nu van Cairo vind, maar die vraag is voor mij nog niet te benantwoorden. Ik weet nog niet precies hoe ik me moet gedragen, wie mijn vrienden zijn en wie niet, waar ik moet gaan voor een avondje uit, wat lekker Egyptisch eten is, welk nieuws ik moet volgen en zelfs wat er in Cairo gebeurt. Maar al deze dingen houden het interessant. Ik heb er geen moeite mee me nog zo ontwetend te voelen, het maakt me alleen maar enthousiaster om de straat op te gaan, mensen te spreken en lekker te eten. Ik vind het trouwens een wonder dat ik nog geen darmklachten heb, god zij geprezen!

Dat gezegd, heb ik wel mijn eerste Egyptische verwonding opgelopen. Helaas niet in een bloedstollend verhaal waarbij ik in een gevecht met het leger over straat rolde en ter nauwer nood aan de dood ben ontsnapt met alleen een stel gekneusde ribben. Maar toch is het een spannend verhaal.

Ik ben gisteren met Anna-Maria en een studiegenootje Anouk naar een manege gegaan waar ze Arabieren (de paarden) fokken en woestijntochten maken. We waren aan dit adres gekomen omdat een van de eigenaren Nederlandse is en ook Arabisch had gestudeerd aan hetzelfde instituut als wij, Hylke. Het was een heerlijke plek op een laatste randje groen waarna de woestijn begon. We kwamen om een uur of twaalf aan en kregen eerst een rondleiding over het terrein van de Laila Oasis Arabians (een aanrader voor ieder die nog eens in woestijn rond de piramides wil rijden). De meeste paardenstallen in Egypte, en vooral die rond de piramides, staan bekend om hun slechte paarden. Het was daarom erg bijzonder om deze goed onderhouden volbloed paarden te zien en de manege eromheen. Vervolgens gingen we een woestijn rit maken. Anna-Maria en Anouk hadden allebei nog nooit gereden en gingen daarom op de merries, wat heel goed ging. Omdat ik rijervaring heb en er nog een hengst moest worden gereden mocht ik op ‘Tag’. Hij was een Egyptisch Arabische volbloed hengst, die het neusje van de zalm schijnen te zijn. In Egypte is er een grote Arabieren fokwereld, en er zijn ook allemaal regels aan het fokken en verkopen hiervan. Er is zelfs een ministerie voor volbloed Arabieren. Dit is nodig omdat ze erg veel waard zijn en men fraude wil voorkomen. Als er een nieuwe volbloed wordt geboren moet de eigenaar met de papieren van de ouders en een haar van het veulen naar het ministerie, zodat de papieren geverifieerd kunnen worden en het DNA getest kan worden. Als alles in orde is komt er een ambtenaar naar het veulen en merkt hem, wat voor de rest van zijn leven het bewijs van zijn status zal zijn en een identiteitskenmerk in het geval dat hij gestolen wordt. Mijn Tag had dus zo’n merk in zijn nek staan, en na dit allemaal gehoord te hebben kon ik natuurlijk de kans niet voorbij laten gaan om op zo’n straight Egyptian Arabian stallion (oegh, wat klinkt dat stoer) te rijden.

Er waren nogal wat regels aan verbonden, ik moest namelijk uit de buurt blijven van de merries en ook niet te dicht bij de hengsten komen, aangezien ze nogal wat temperament bezitten. Ook moest ik zo min mogelijk met het bit (in de mond van het paard) werken en hem zoveel mogelijk met mijn zit sturen. Dus daar ging ik, voor het eerst op een hengst, voor het eerst op een Arabier, voor het eerst de woestijn in en voor het eerst de piramides zien. Ik ging voorop en was vrij zenuwachtig, maar probeerde mijn hoofd koel te houden en te doen alsof ik alles onder controle had terwijl ik eigenlijk uit het zadel glibberde van angstzweet. Zodra we de woestijn in stapte was mijn Tag een en al enthousiasme en ik een en al zenuwen, hij ging steeds harder en harder, maar ik durfde niet te veel aan de teugels te trekken, bang om hem kwaad te maken. Uiteindelijk waren we ik volle galop en sprintte ik rondjes om de rest, bij gebrek aan een beter idee. Om mezelf enige houvast te geven klemde ik mijn benen tegen hem aan wat hem alleen maar meer aanspoorde, totdat ik in rengalop mijn evenwicht verloor en zijlings in het zand werd gesmeten. Dat was het, daar lag ik, nog geen vijf minuten op een hengst, zandhappend. Ik voelde me vooral voor aap staan, maar had verder alleen een beetje last van de schrik en een kleine steek in mijn ribben. De hengst werd gevangen en ik ben er met knikkende knieën weer opgeklommen, vastbesloten me niet nog eens te laten vernederen. Gelukkig waas daar Claude, de paarden- en woestijnkenner die de taak op zich nam mij te begeleiden en Tag en mij een beetje te kalmeren. Langzaam aan ging het steeds beter en kon ik zelfs momenten ontspannen. De omgeving was schitterend, voor ons waren piramides (iets kleiner en meer vervallen dan de piramides van Gizeh) links de groene Oase en woonwijk Maa?di, achter in de verte de piramides van Gizeh en rechts de uitgestrekte zandduinen van de woestijn. Gelukkig heb ik hier wel iets van mee gekregen terwijl ik mijn hengst in toom probeerde te houden.

Het laatste kwartier van de rit begon de adrenaline van de val een beetje uit te werken en kreeg ik steeds meer last van mijn ribben. Helaas trok Tag zich hier niets van aan en bleef hij mijn kracht op de proef stellen tot ik op het eind het niet meer hield en Claude mijn paard aan de teugels moest nemen en ik alleen nog maar kermend over het paard kon hangen. Ik heb me van Tag af laten glijden en ben naar een stoel begeleidt. Iedereen was erg behulpzaam en nadat ik met een crème was ingesmeerd en met een pakje vruchtensap op een luie stoel in de zon zat begon de pijn gelukkig te zakken. De rest van de dag hebben we daar zitten relaxen en om half zeven (!) hebben we heerlijk Egyptisch geluncht. Daarna hebben we ons aan het kampvuur gewarmd en met thee en shisjha zitten kletsen.

Naarmate de avond voorderde werden de berichten van onrust in Cairo steeds heftiger, want helaas zijn er weer protesten uitgebroken na de tragische voetbalwedstrijd van woensdagavond. We moesten dus snel terug voordat het te gevaarlijk zou worden op straat. Maar ik ben bang dat we meer te vrezen hadden van Khalids rijstijl dan van de demonstranten. Gelukkig is er niets vervelends gebeurt en merken Anna-Maria en ik nog steeds eigenlijk niets van de onrust. Het is wel constant op het nieuws, maar onze wijk blijft rustig en wij voelen ons helemaal veilig.

Vannacht heb ik gelukkig goed geslapen en vandaag is de pijn voor een groot deel vermindert, dus het loopt allemaal met een sisser af. Maken jullie je vooral geen zorgen, ik heb het goed en ik vermaak me prima. Soms gaat het gepaard met bittere heimwee, maar dat is maar goed ook, jullie worden gemist!

Ik hou jullie op de hoogte.

Lieve groet,

Fien