Lieve vrienden en familie,

Een paar dagen later dan ik had gehoopt, maar hier is mijn update!

Ik heb het gek genoeg razend druk, wat ik zelf niet had gedacht op een plek waar ik in eerste instantie vrijwel niemand kende. Maar.. het is zo. Ik kan me voorstellen dat jullie nu razend benieuwd zijn naar wat ik de hele dag dan uitvoer, dus zal ik jullie over mijn dagelijkse, Egyptische beslommeringen vertellen:

Op zondag begint de eerste lesdag om negen uur ’s ochtends, net als alle andere dagen. En voor mij is dat best pittig aangezien ik eindelijk gewend was geraakt aan het verslavende ritme van elke dag om ongeveer tien uur opstaan, met uitzondering van het weekend wanneer ik tot half een (of later) ik mijn bed bleef stinken. Dat is dus verleden tijd. Om tien over acht gaat mijn wekker voor de allerlaatste keer en moet ik mijzelf echt uit bed hijsen. Meestal moet ik dan eerst nog even bij Anna-Maria langs omdat haar wekker gek genoeg elke ochtend niet lijkt af te gaan! Vervolgens kleed ik me aan en eet ik een boterham (die hebben ze hier en best lekker ook!) met jam en hagelslag en om kwart voor negen vertrekken we en lopen we naar school. Er zit hier op elke straathoek en voor elke deur een soldaat/bewaker met indrukwekkende zwarte laarzen en grote geweren en elke dag lopen Anna en ik erlangs en sissen ze ons vrolijk na. Wat dat betreft is het leven hier lekker consistent.

Dan komen we aan op college, meestal vijf minuten te laat, want wat de leraren aan het begin van dit semester ook hebben gezegd de colleges beginnen hier standaard een (Arabisch) kwartier te laat. Na ongeveer driekwartier les hebben we een korte pauze waarin we de gelegenheid krijgen de smerigste koffie ter wereld te drinken, namelijk Nescafé oploskoffie. En dan gaat de les door tot elf uur waarna we een half uur pauze hebben waarin we meestal broodjes halen op de hoek. Het is een soort Arabisch snackbarretje waar ze de lekkerste broodjes met ful en tamiyya (bonen en falafel) verkopen voor minder dan 25 cent per stuk. Vervolgens hebben we de tweede les van de dag tot ongeveer half twee en dan lopen we weer terug naar huis.

Soms zijn we doodop van de lesdag of van het te laat naar bed gaan en gaan we nog even slapen. Soms gaan we eerst even boodschappen doen of skypen, en heel soms beginnen we meteen met ons huiswerk. Helaas moet ik toegeven dan Anna-Maria en ik er een beetje een handje van hebben om te laat te beginnen met ons huiswerk en zitten we om twaalf uur ’s avonds koortsachtig woorden op te zoeken en artikelen te vertalen. Verder is er een onuitputtelijke bron van culturele tripjes in Egypte, dus als we zin hebben gaan we nog naar een museum, of een park, of een marktje waar we van hebben gehoord of weet ik wat er allemaal nog in het verschiet ligt. Voor het avondeten hebben we helaas nog geen geoliede routine. Ik moet toegeven dat Anna en ik misschien iets te weinig aan koken doen en iets te veel aan lekkere Egyptische specialiteiten kopen of slaatjes met noodles eten. Maar in sha Allah zal dat allemaal wel goed komen. Als we eten, eten we meestal pas rond een uur of negen half tien, want we willen ons graag zoveel mogelijk aanpassen aan het Arabische ritme en op een of andere manier haalt Cairo dat ook automatisch in je naar boven.

Na het eten hebben we meestal nog een afspraak om met studiegenootjes of beginnende vriendschappen iets te gaan drinken, of shisha te roken, of zelfs te gaan dansen! Cairo is gelukkig groot genoeg om elke avond ergens anders te zitten, maar ondanks dat hebben Anna en ik onderhand toch favoriete plekjes. Als we geen afspraken hebben blijven we lekker thuis en kijken we Friends-afleveringen of vermaken we ons op een andere manier. En zo gaan de dagen aan de ene kant heel snel aangezien ik altijd bezig ben, maar aan de andere kant duren de dagen eindeloos, juist omdat we zoveel doen. Voor nu vind ik het heerlijk om zo druk te zijn, zo is er minder tijd om het fantastische Nederland te missen, maar ik denk dat ik binnenkort toch ook wel wat meer slaap zal waarderen. We zullen zien wanneer dat gebeurt…

Ik kan me voorstellen dat dit allemaal nogal fantastisch klinkt, maar ik moet jullie waarschuwen, Egypte is geen makkelijk land. Ik zal jullie een aantal voorvallen van de afgelopen week vertellen.

Ons grootste irritatie punt tot nu toe was het internet regelen. Sinds afgelopen maandag hebben we internet, maar daar is een enorm gedoe aan vooraf gegaan. Ik zal hier nu niet al te diep op ingaan aangezien ik het verhaal al eindeloos vaak heb verteld, en het verhaal voor anderen heel wat minder interessant is dan ik dacht. Het komt er uiteindelijk op neer dat Anna en ik zeven keer naar het kantoor van TE-Data (mijd deze internet provider te allen tijde!) zijn gegaan wat ons elke keer minstens twee uur kostte, dat we drie keer met de niet zo behulpzame helpdesk hebben gebeld voor iedere keer ± een half uur en dat we het dus drie weken zonder internet hebben moeten doen, wat vervelender is dan het klinkt.. Gelukkig is dat nu allemaal verleden tijd en kunnen Anna-Maria en ik nu naar hartenlust skypen, emailen, blogs plaatsen en naar desperate housewives kijken.

Ten tweede is Egypte niet een van de schonere landen waar ik ben geweest en wordt vooral Cairo geteisterd door ongedierte. Zo vonden Anna en ik zondagochtend de eerste kakkerlak in ons appartement. Ik, als stereotiep Randstadmeisje, begon te gillen naar Anna dat ze hem moest weghalen waarop zij mij gillend terugschreeuwde dat ik het zelf moest doen. Nadat dit gegil voor een kwartier was doorgegaan en de kakkerlak nog steeds voor dood op de grond lag, besloten we dat Anna de kakkerlak op het blik (van het stoffer en blik) zou schuiven met een bezem en dat ik hem vervolgens het keukenraam uit zou kieperen, naar de hond die daar zijn hok heeft, in de hoop dat hij hem zou opeten. Maar op het moment dat Anna hem met de bezem raakte begon de eerst dode kakkerlak opeens te bewegen en volgde er weer een kwartier van gegil totdat we weer moed hadden verzameld deze kakkerlak het huis uit te krijgen. Toen het eindelijk gebeurd was gingen we alsnog naar college, waarvan we onderhand de eerste helft hadden gemist, toch trots dat we dit gore klusje hadden geklaard! Van onze docent kregen we de gouden tip om een volgende keer de kakkerlak te besprayen met een mengsel van zeepsop en water, omdat de ademnapjes (bah!) op zijn buik dan verstoppen waardoor hij niet meer kan ademen en hij sterft. Helaas moesten we die avond deze tip al uitproberen toen er een babykakkerlakje in de badkuip zat, maar tot mijn grote opluchting werkte het wel fantastisch. Helaas had de docent ook slecht nieuws voor ons, namelijk dat er naarmate het warmer wordt er alleen maar meer kakkerlakken zullen komen, en dat sommige van hun kunnen vliegen en dan nog wel eens de neiging hebben om tegen je aan te vliegen. Oehoehoe.. de rillingen lopen alleen al over mijn rug nu ik erover schrijf.

Ik wilde jullie ook nog graag schijven over de vakken die ik volg, maar ik denk dat jullie eerst even een pauze hebben verdiend, en dat ik dat voor volgende keer bewaar.

Lieve leuten, ik hoop dat mijn verhalen nog niet vervelen. Ik schrijf gauw weer.

Groeten

Fien