Lieve vrienden en familie,

Ik ben terug! En toch nog op reis..

Ik had niet gedacht dat ik ooit nog eens heimwee zou krijgen naar Cairo, maar het onmogelijke is gebeurt.

Even dreigde het Dakhla-oasis-project niet door te gaan, toen ik zaterdag om vijf uur ’s ochtends wakker werd en half slaapdronken naar de badkamer strompelde om even lekker over te geven. ’s Middags om twee uur was het laatste restje eten toch echt uit mijn maag en werd ik beetje bij beetje iets beter, maar toch ben ik de hele dag mijn bed niet uit gekomen. Met het vooruitzicht de volgende dag zeven uur in de bus te moeten zitten dacht ik in eerste instantie die hel even aan me voorbij te laten gaan. Gelukkig was er een tweede mogelijkheid, namelijk maandag met Peter (een reisbegleider en werkend bij het instituut) in een keer naar Dakhla rijden (12 uur achtereen(!)).

Alhamdu lillah is het niet zo ver gekomen, want na heel veel slaap kon ik zondag toch opstaan zonder dat het zweet me uitbrak. Gehaast gooide ik mijn spullen in mijn koffer en haastte Anna-Maria en ik ons het appartement uit, op reis! De bus was gelukkig erg comfortabel en er was ruimte voor iedereen om twee stoelen voor zichzelf te hebben, dus heb ik ook nog eens enigszins heerlijk kunnen dutten (wat een woord, maar toch heel toepasselijk).

De eerste avond overnachtte we in FarAfra (!), het hotel was verrassend luxe, er was een prachtig zwembad en ieder koppel had een eigen bungalowtje. Anna en ik wilde meteen na de zweterige bus in het zwembad springen, maar toen we omgekleed en wel bij het zwembad kwamen bleek het ijswater te zijn (verrassend aangezien de zon de hele dag lekker had geschenen en we in de woestijn waren). Aangezien we daarna nog naar een warmwaterbron gingen besloten Anna en ik maar even te passeren op het ijswater.

Bij een warmwaterbron midden in een van de zeldzame oasis in de witte woestijn denk (dacht) ik aan wuivende palmen kwetterende vogels en halfnaakte godinnen/goden in witte gewaden zich wassend met rozenwater terwijl alles geurt naar kamperfoelie. Dat is dus niet waar. Toen we met de bus aankwamen zag ik een soort uit de kluiten gewassen waterafvoer en dacht ik: “Ha, gaaf, zoveel water hebben ze dus in de woestijn, even een foto maken, dat is wel een contrast, leuk om aan de mensen thuis te laten zien. Waar zouden ze dit water eigenlijk voor gebruiken? Zou dit deel uitmaken van het Egyptische irrigatiesysteem of is het misschien gewoon de riolering van het dorp? Hé.. waarom stoppen we eigenlijk, zou er een wegversperring zijn? Hé.. Koen (begleider/leraar) staat op en pakt zijn spullen, zijn we er dan? Misschien moeten we nog een stukje lopen om er te komen, of is het misschien aan de anderen kant waar ik het niet kan zien? Oooh… Shit.. volgens mij is Dit het!” En ja hoor, dit was het. Maar ik moet toegeven, na ik over de eerste schok heen was en ik had besloten om toch het naar mest stinkende water in te gaan, was het water heerlijk warm. Ik moest mijn idee van een oase alleen wel voor eeuwig bijstellen; stinkend water vanwege de zwavel, vieze sliertjes in het water waar ik nog niet helemaal van weet waar ze vandaan kwamen en heel veel muggen.

Maandag zijn we naar een museum gegaan van een lokale kunstenaar, nogal een zweverig typ, maar wel verbazingwekkend om in die dorre droogte en armoede van de woestijn iemand te vinden die zich met zo iets niet primairs bezig houd als boetseren. De kunst was niet echt indrukwekkend, maar hij had zijn eigen huis gebouwd in de traditionele Arabische woestijn stijl wat wel erg interessant was. Hierna reden we door naar onze eindbestemming Moet in de Dakhla-Oase. Het leek in eerste instantie alsof dit dorp iets meer leven had als Farafra, maar helaas viel dat tegen. Het hotel was ook niet meer wat het in Farafra was geweest, maar uiteindelijk hebben Anna en ik wel prima op de doorgezakte matrassen geslapen. ’s Avonds kregen we een kleine rondleiding die begon naast het hotel, hier bevonden zich namelijk Open Graven! Maar maakt u zich geen zorgen, het laatste lijk was van zo’n 40 jaar geleden, dus niks aan het handje… Ik vond het toch nogal verontrustend dat er naast mijn bed een graf was waar ik zo in kon kijken en de skeletten kon zien liggen. Dat terzijde liepen we snel door, omdat het donker begon te worden en men dan geen hand meer voor ogen kon zien. We liepen op dat moment namelijk door een echte volksbuurt waar elektriciteit nog niet helemaal was doorgedrongen. Ik vond dat wel een heel gek moment, aan de ene kant een prachtige zonsondergang met een diepblauwe lucht en pittoreske huisjes, en aan de andere kant overal afval en stank en huizen en mensen waar je duidelijk aan kon zien dat ze in grote armoede leefde. We eindigden op een berg top waarvan we een fantastisch uitzicht hadden over de zwak verlichtte stad met nog net een zichtbare zwarte woestijn op de achtergrond en een knallende lucht erboven. ’s Avonds gingen we met zijn alle nog even het dorpje in en vonden we een zeldzaam cafeetje waar bier werd geschonken! Er wordt hier in Egypte Stella bier gedronken, dat is Egyptisch bier dat mede mogelijk wordt gemaakt door Heineken. Dat is niet iets waar we trots op mogen zijn, het is smerig bier waar je een nare kater van krijgt (zelfs na maar één biertje).

Dinsdag brachten we een groot deel van de ochtend door ik een historisch dorp dichtbij Moet. Ik zou hier allemaal bijzonderheden over moeten kunnen vertellen, maar helaas.. het is niet blijven plakken, dus hier laat ik het bij. Die middag wilde ik met een paar mede Amsterdammers wel weer even in zo´n warmwaterbron ronddobberen. Volgens de lonley planet was er een heerlijk badje ergens in de buurt en de hoteleigenaar vertelde dat het ± een kwartier lopen zou zijn. Dus vol goede moed, met mijn bikini aan en mijn luchtige zomerschoentjes (het was eindelijk warm), trokken we er op uit. Helaas namen we bij het tahrirplein (blijkbaar heeft elk gehuchtje in Egypte zo’n historisch plein) een verkeerde afslag en eer we terug waren, waren we een ruwe 35 minuten verder. Nu dan, de goede afslag, maar er werden geruchten verspreid dat het nog 5 km zou zijn. Maarja, wie waren wij om onze hotelbaas in twijfel te trekken en we waren nog halfvol goede moed. Helaas, het mocht niet baten, we kwamen bij het badje aan na ongeveer anderhalf uur lopen. Het was ondertussen niet meer zo warm en zeker met het vooruitzicht op de terugweg, vond ik dat ik maar eens heel erg moest gaan genieten van dit warme water. Toen we het zwembad zagen moesten we wel even slikken. Want buiten dat het heel groot was, was het water wel erg donkerbruin. Het warme water en de gewichtloosheid gaven me gelukkig hernieuwde kracht voor de terugtocht. Maar het noodlot had nog meer voor mij in petto, want plotseling zag ik in het donker op de terugweg een vreemd silhouet op de grond. Ik kon mijzelf er nog net van weerhouden er niet met mijn sandaaltjes op te gaan staan en god zij gedankt, wat het was een schorpioen! Dat was wel even bijzonder en op dat moment leek Nederland wel heel ver weg. Geen zorgen, daarna heb ik heerlijk gegeten en dat was dat.

Woensdag hebben we een dorpje bezocht, alQasr. Hier heeft meneer Leemhuis (hihi) een project gestart om het dorp weer in oude staat te herstellen door de (leem)huisjes te restaureren. Het zijn vooral huisjes uit de Ottomaanse periode en het was net alsof we er echt waren. Een aanrader dus voor iedereen die nog eens in de buurt is...

Die avond gingen we weer naar een warmwaterbron, veel meer was er duidelijk niet te doen. Maar deze was wel heel bijzonder, er kwamen namelijk belletjes uit het binnenste van de bron. Waar deze belletjes omhoog kwamen was een soort zwevend zand bij je voeten dat daar bleef zweven en waar je een soort van doorheen kon watertrappelen. Je werd vanuit het midden naar boven geduwd en als je net aan de rand stond was er drijfzand dat je naar beneden sleurde, om je vervolgens dus weer omhoog te duwen. Hmm.. dit is een beetje een vaag verhaal maar het komt er op neer dat ik twee en een half uur in het water heb liggen rimpelen, dus het was heerlijk.

Zover dan voor de hoogtepunten van de reis. Nu weer het gewone leven.

Anna’s vriend is vrijdagavond aangekomen, dus in eerste instantie keek ik nogal op tegen deze week. Ik zag mezelf al in me uppie zitten nog bewuster van al mijn fantastische mensen die er niet waren. Maar gelukkig, het valt alles mee. Ik vind het eigenlijk best heerlijk om weer eens wat in mijn eentje te doen. Helaas heb ik wel moeten ontdekken dat Egypte toch wel lastig kan zijn als vrouw alleen.

Zo was ik vrijdagavond nog even naar Tjebbe, Vladimir en Jan-Willem gegaan, zij zijn ook van de UvA en we kunnen het goed met elkaar vinden. Ik zou nog even een biertje bij hun gaan drinken. In Egypte hebben alle gebouwen een bawaab, dat is een soort conciërge die alles voor de bewoners regelt en checkt wie er in en uit het gebouw gaan. Hij vroeg mij dus bij binnenkomst wie ik was, waar ik naar toe ging en waar ik vandaan kwam, prima. Maar toen ik om kwart over twee weer naar huis ging en ik aankwam in de hal vroeg deze man me: “Are you finished? Yes? Are you finished?” Het duurde even voordat het doordrong wat hij bedoelde, maar hij dacht dus dat ik een hoer was. Daarna was de lol er wel een beetje van af, er is dus blijkbaar geen andere reden voor vrouwen om ’s nachts alleen over straat te gaan dan dat ze klanten bezoekt. Wat mij ook zo verbaasde was dat deze man het zo van zelfsprekend vroeg, het was niet als belediging bedoelt, maar gewoon als feit, met daarbij nog een beetje geile gretigheid. Ik voel me verder niet onveilig ofzo, maken jullie je geen zorgen, maar ik ben gewoon geschokt nu ik besef wat het is om als minder te worden beschouwd. Mannen vinden zich hier niet beter, ze zijn beter. Ik heb gewoon minder rechten en verdien minder respect. Nu ik me dit heb gerealiseerd valt het me ook in veel alledaagsere dingen op, zoals bij een cafeetje; de obers vragen niet aan mij wat ik wil drinken, maar kijken naar de man die bij mij is, hij is immers de baas. Misschien dat ik op dit moment een beetje pessimistisch klink en er zijn zeker andere kanten aan dit onderwerp, maar op dit moment ben ik nog even te verbaasd. Daarbij komt nog een ander verhaal. Ik had besloten zaterdag een Cd-speler te gaan zoeken, ik miste het enorm om mijn muziek te kunnen luisteren. Dus stapte ik in een taxi en vroeg de man me naar ergens te brengen waar ik Cd-spelers kon vinden. Lang verhaal kort is dat we aan de praat raakte en hij mij aanbood me te helpen en uiteindelijk nogal opdringerig werd. Er is niets erg gebeurt, maar ik hield er wel een nare nasmaak aan over. Al met al geen goed mannen weekend dus. Gelukkig komt Eric binnenkort om mijn vertrouwen in mannen weer een beetje te herstellen.

Poehpoeh, iets te lang naar mijn smaak, volgende keer korter.

Veel liefs

Fien