Lieve vrienden en familie,

Er is wat tijd verstreken sinds ik heb geschreven, maar zie hier…

Eric is hier vorige week geweest en we hebben ons heerlijk vermaakt. Lekker toeristische dingen gedaan en geluierd. Ik vond het erg vreemd om Cairo plotseling door de ogen van een ‘gewone’ toerist te zien, in plaats van iemand met een vreemde fascinatie voor het Midden-Oosten.

Nadat ik donderdagavond Eric had opgehaald en we even wat gegeten hadden, liepen we nog even een rondje over het eiland. We kwamen langs het Mariott-hotel, het chicste hotel in Cairo. Van binnen is het zeker een indrukwekkend hotel om te zien, dus we gingen even kijken. En wat bleek… er was een superster aan het optreden! Een buikdanseres met haar band, dat moesten we zien. Dus dronken we wat thee terwijl we naar een oorverdovend orkest luisterde en naar een vrouw keken die van alle kanten glinsterde en waar de botox bijna uit haar gezicht spuiten. Het was heel gaaf.

Vrijdag zijn we naar het wereldberoemde tahrir-plein gegaan en zagen we een kleine betoging en natuurlijk de originele occupy tenten. Vervolgens werd het wel eens tijd voor mij om naar het Egyptisch nationaal museum te gaan, ik vind het een beetje beschamend dat ik tot dan toe nog niet was gegaan. Het museum was schitterend, er waren 1000 en één dingen te zien en ik denk dat het nog wel een paar bezoeken zal kosten om alles te zien. Het toppunt was natuurlijk het masker van Toetanchamon met zijn sarcofagen (ja, meervoud!). We zijn niet meer naar de Koninklijke mummies geweest, maar hopelijk zie ik die nog met mijn ouders.

Die avond heb ik Eric de Egyptische specialiteit Koshari laten eten, geen succes. Het is een heel goedkoop recept en wel voedzaam, vandaar dat het zo populair in Egypte is. Koshari bestaat uit rijst, pasta, linzen, tomatensaus, kikkererwten en gebakken uitjes, heerlijk als je het mij vraagt.

We hebben nog veel meer dingen gedaan, één daarvan was eindelijk de piramides bezoeken (ook nogal schandalig dat ik die nog niet had gezien). Wauw, die zijn echt indrukwekkend! Eric en ik waren de waaghalzen die ook nog eens in de piramide van Kheops zijn gegaan en geloof mij doe dit niet als je claustrofobisch bent, een zwak hart hebt, aan overgewicht lijdt of oud bent of natuurlijk gewoon een bangeschijter bent. We moesten door een ontzettend smalle en lage gang naar boven klimmen met een helling van zo’n 45° waardoor we dus dubbel geklapt in een treintje ons naar boven trokken terwijl het steeds heter en heter werd en dus zuurstof steeds minder. Je moet je voorstellen dat je midden in een blok steen zit waar sinds zo’n 7000 jaar geen frisse lucht meer in is geweest in een land waar de temperatuur over het algemeen 20 graden hoger ligt dan in Nederland, dan komen de muren wel even op je af. De tweede trap was even stijl, maar in tegenstellig tot de eerste trap waar de hoogte ongeveer 1,3 meter was, was deze ruimte zo’n 15 meter hoog (ik kan niet echt lengtes inschatten, maar in mijn hoofd klopt dit). Het was onwijs gaaf om boven aan deze trap te staan en naar beneden te kijken en te beseffen dat je in een piramide staat op 100 meter hoogte met massieve steen om je heen terwijl je een soort angstaanjagende schacht onder je ziet. De schatkamer die volgde was iets minder interessant. Het was gewoon een lege donkere kamer waar het heeeel benauwd was. Wat dan weer wel opzienbarend was, waren de mafkezen die midden in die kamer een soort reinigingsritueel deden met meditatie en hele bijzondere bewegingen. Ik vond het heel typisch dat de aanvoeder van de mafkezen een doodgewoon uitziende man uit Amerika was met een sullig brilletje die in een keer helemaal in zijn element was. Het was ook een beetje treurig. Daarna hebben Eric en ik gelukkig ook nog samen op een kameel gezeten en uitgekeken over de piramides, heel romantisch..

Donderdag was Eric zo fortuinlijk mee te mogen met ons Capita Selecta programma naar de Zibbaleen!! Zibbaleen betekend letterlijk vuilnisstad, wat het ook gewoon is. Allereerst gingen we naar uit de muur gehakte kerken, bijna alle vuilnisophalers zijn namelijk christen. De kerk die we bezochten vond ik heel indrukwekkend, er was een soort tribune die naar beneden ging en waar onderaan de priester staat, erg vreemd. Daarna gingen we door naar de echte woonbuurt. Alle raampjes gingen dicht, want de stank was niet te harden. Het was ongelofelijk om mensen in hopen afval te zien, omringd door vliegen. We bezochten een NGO schooltje waar de jonge vuilnisophalers een beetje konden leren en ook geld kregen voor lege shampooflessen. Het meest treurige vond ik nog wel de versiering in die schooltje die bestond uit gore shampooflessen aan elkaar geregen en aan het plafond gehangen.

Eric en ik hebben natuurlijk nog veel meer onvergetelijke dingen gedaan, maar zo vind ik het wel genoeg voor jullie.

Maandagavond komen Mama, Papa en Francis, het volgende avontuur!

Veel liefs Fien