Lieve vrienden en familie,

Ik ben hier nu toch al een behoorlijke tijd, dus zijn de extraordinaire dingen langzaam ordinair geworden en wordt het steeds moeilijker te bedenken wat de moeite van het schrijven waard is. Dat neemt natuurlijk niet weg dat er de afgelopen dagen heel wat is gebeurt.

In de eerste week van april is mijn familie gekomen, babaya, mamti en uchti (mijn papa, mama en zus). De hele week heb ik op een wolk beleefd, het was heerlijk om ze Cairo te kunnen laten zien en om te kunnen opscheppen met mijn Arabisch en kennis van de hotspots hier. We hebben natuurlijk alle nummer één bezienswaardigheden bekeken zoals het Egyptisch museum, de piramides, Khan alKalili (de traditionele markt in Cairo), het tahrir-plein, het islamitisch museum en natuurlijk het Nederlands-Vlaams instituut. Buiten dat waren er nog een paar bijzondere uitstapjes, zo zijn we dinsdagavond naar de Cairo Jazz Club gegaan. Ik ga zelf ook vaak op dinsdagavond naar de Jazz Club omdat er dan live bandjes spelen en het volk dan het gezelligst is naar mijn idee. Deze disdag hadden we erg geluk omdat er een bluesbandje speelde. Dit bandje was niet van enorm goede kwaliteit, maar het was muziek waar de hele familie op kon dansen, dus hebben we met zijn alle geswongen. Ik vond het zelf een bijzondere ervaring om met mijn ouders in het café te staan dansen in Cairo waar ik normaal zelf uitga, ik zou het iedereen aanraden om je ouders een keer me uit te nemen!

Donderdag ben ik met Francis en mama naar de hammam gegaan, nog als verjaardagscadeau voor mijn moeder. Cairo heeft helaas geen eigen hammam-traditie meer, maar ik had een leuke (en schone!) Marokkaanse hammam gevonden. Hier zijn we lekker en soms nogal intiem schoongescrubd door vrouwen met uithoudingsvermogens als buffels! Die avond aten we met de familie van Anna-Maria in een typisch Egyptisch straatrestaurantje. Het eten was verrukkelijk en Anna en ik imponeerde iedereen met onze Arabische bestelkunsten. Daarna stond het ballet op het programma. Ik heb al mijn leven lang naar een balletvoorstelling willen gaan, maar in Nederland zijn dat soort kaartjes meestal onbetaalbaar. Het kwam daarom goed uit dat er nu het Zwanenmeer speelde in de ‘Cairo Operahouse’ en dat de kaartjes zo goed te betalen waren dat ik mijn familie kon trakteren op een avondje uit naar de Opera. De voorstelling was erg leuk, maar er is denk ik wel een reden dat de kaartjes hier goedkoper zijn dan in Nederland, vooral de mannelijke dansers waren eerder grappig dan gracieus. Desondanks was het een feest!

En maar al te gauw kwam het afscheid, maar daar wil ik niet te lang bij stilstaan. De school begon weer, maar eigenlijk maar voor kort, aangezien we van afgelopen donderdag tot komende maandag vrij hebben vanwege het Koptische paasfeest. Omdat we weer vakantie hebben waren Anna en ik van plan om naar Luxor en Aswan te reizen. We waren dinsdag naar het treinstation gegaan om kaartjes te kopen voor de reis, maar die waren uitverkocht en bovendien was er een vreselijk irritante vent van de in Egypte gehate politie, die ons kwam vertellen dat we alleen in de toeristentrein mochten. Maar dat was onzin, aangezien een Nederlandse vriend van ons een week eerder nog met de Egyptenarentrein naar Luxor had gereisd en wij ook nog eens in Egypte wonen. De hele ervaring was nogal frustrerend en uiteindelijk hadden we ook nog eens geen kaartjes. De volgende dag moesten we terugkomen omdat ze misschien zouden besluiten een extra wagon aan te koppelen en er misschien toch nog kaartjes zouden zijn. Dus trokken Anna en ik woensdagavond met onze koffers en wat avondeten naar het treinstation met goede hoop op een reis naar het zuiden. Maar toen we er aankwamen bleek alles alsnog vergeefs, geen kaartjes voor de gewone Egyptenaren, niet voor de buitenlanders en ook niet voor de slaaptrein. Verslagen hebben we op een randje zittend onze koshari opgegeten en besloten om dan maar ’s ochtends vroeg de bus naar Hurghada te nemen. Een studiegenootje was daar net geweest en had dat ons aangeraden. We namen om kwart voor acht de bus en waren om twee uur ’s middags in Hurghada, een resortsoord dat beroemd staat om zijn koraalriffen, zon en Russische toeristen. Bij de mensen die mij een beetje kennen moeten nu de alarmbellen gaan rinkelen.. resort, massatoerisme, allinclusive, dat zijn dingen waar ik me het liefst zo ver mogelijk van hou. Maar daar zat ik dus in het Marriott hotel met twee zwembaden, een spa, drie restaurants, een privé strand, compleet met toeristenwinkels in het hotel zodat we echt niet meer weg zouden hoeven. Achteraf was dat het beste geweest, als we inderdaad het hotel niet hadden verlaten. Maar nee, Anna en ik wilden buiten het hotel eten en nog even uitgaan. Ai ai, wat een treurige stad. De ene helft is grote hotels of resorts afgeschermd van de weg met hoge muren en de rest van de stad is grote hotels of resorts in aanbouw waar dus alleen nog de skeletten van staan, erg griezelig. Daarnaast is alles in het Russisch geschreven, zelfs met ons Arabisch kwamen we niet ver. Alles was hier op toeristen ingesteld, zo ook de prijzen. Vooral de taxi’s waren een ramp. Niet één taxi wilde zijn meter voor ons aanzetten en voor een ritje van 10 minuten wilden ze 50 pond hebben, even voor de duidelijkheid, in Cairo kost dit ongeveer 10 pond en dan wordt je al opgelicht. Veel vervelende discussies dus.

We raakte die avond aan de praat met twee aardige Egyptische jongen uit Hurghada en al snel hadden we het over de verkiezingen en of er in Hurghada ook was gedemonstreerd. Volgens deze jongens was er in Hurghada wel gedemonstreerd, maar niet om Mubarak te laten vertrekken, maar om Mubarak terug te laten komen. Dit was nieuw voor ons, er is veel verdeeldheid in dit land over van alles en nog wat, maar een demonstratie voor Mubaraks terugkomst is niet iets dat je vaak hoort. Maar aangezien Hurghada een toeristenstad is en de enige inkomstenbron dus de toeristen zijn, zijn zij erbij gebaat een dictatoraal maar stabiel regime te hebben. Wat denk ik ook wel mee speelde bij deze jongen was dat zijn oom minister was geweest in het Mubarak-tijdperk. Het was in ieder geval een interessante discussie.

De dag daarna hebben we de hele dag aan het strand gelegen en gezwommen wat heerlijk was. Maar toen ging de zon onder en moesten we ons weer vermaken in die horrorstad. We dachten het op safe te spelen door naar een Italiaans restaurantje te gaan dicht bij het hotel. We stelde geen hoge eisen en bestelde een gewonen margarita pizza, maar oejoei!! Wat een vreselijk gore pizza, er zat geen tomaat op het was alleen maar ongaar deeg met een dikke laag plastic kaas erop. Daarna hadden we het geniale idee om naar de pub naast deze pizzaria, weer fout. Het was een pub met knalharde geremixte muziek waarop oude russen lekker aan het hopsen waren. Toen twee hopeloos dronken, lelijke, stinkende, oude Russen ook nog eens hadden besloten om Anna en mij te gaan versieren vonden we dat het tijd was om te vertrekken. We goten snel ons bier en wijn door de keel en vertrokken. Let wel het was nu pas half tien, dus we hadden nog zeker twee uur tijd om te doden. We dropen af naar de hotelbar, weer fout. Hier was een folklorische dansshow bezig, wat dat ook moge betekenen. Het was in ieder geval tenenkrommend. Maar nog twee wijn later hadden Anna en ik wel goed lol in deze dieptreurige avond. Gelukkig hadden we elkaar!

De volgende dag konden we weer heerlijk doorbrengen aan het strand en ’s avonds vertrokken we gelukkig alweer naar ons oh zo geliefde Cairo.

Eind goed al goed.

Liefs Fien